Dlaczego nie mówić

 do dziecka w drugim języku?

Poprzedni post był wstępem do dzisiejszego. Zatem wiecie już, że najbardziej wierzę w rodzica jako mentora, również językowego, dla dziecka. Oczywiście będziemy popełniać błędy, ale jak to ktoś już pięknie ujął: dzieci nam wiele wybaczą. Poza tym, widzę mnóstwo zalet takiego podejścia. Jeśli chcecie wychowywać dziecko w wielokulturowości, a boicie się, że nie jesteście najlepszym wzorem do naśladowania, zapewniam Was, że to kwestia podejścia, przemyślenia pewnych spraw i na końcu okaże się, że jednak jesteście wspaniałym wzorem do naśladowania, nawet jeśli nie macie wspaniałej wymowy w drugim albo obcym języku (a z takim tłumaczeniem i tego typu obawą u rodziców zazwyczaj się spotykam).

Jeśli jeszcze macie jakieś obawy, pomyślcie kiedy zostaliście rodzicami i baliście się dotknąć maleństwa, aby mu nie zrobić krzywdy. Pamiętacie to uczucie? A jednak nie mieliście wyjścia i trzeba było się odważyć. Z uczeniem umiejętności językowych dziecka jest podobnie… Właściwie, pielęgnacja maleństwa jest dużo trudniejszym zadaniem niż operowanie językiem, który się zna w mniejszym albo większym stopniu.

Rodzic jest najlepszy

Wydaje mi się, że najlepszy będzie dla dziecka rodzic, który stara się, niż ktoś z zewnątrz, choćby był najlepszy (troszkę tu chyba generalizuję). Czyli jeśli chcemy to możemy. A co z moim akcentem? A moja wymowa? Jeśli macie sporo podobnych pytań, potrzebujecie się pozbyć wątpliwości, albo przynajmniej w większej części je rozwiać, bo dziecku zapewne chcecie przekazać, że jesteście pewni siebie i tego, co robicie. Może w takim przypadku przyda się pomoc specjalisty językowego, np. coacha językowego.

I jeszcze jedno, aby kogoś uczyć, nie musicie być na najwyższym poziomie znajomości zagadnienia – wystarczy, że macie pewną wiedzę i umiejętności i je potraficie przekazać. Dla poparcia swojej tezy, podam przykład polskich rodziców, którzy uczą swoje dzieci mówienia tylko w języku polskim. Oczywiste jest, że znakomita część z nich nie zna języka polskiego na najwyższym poziomie, np. źle odmieniają czasowniki, przypadki itd. Wystarczy wczytać się w komentarze na niektórych stronach. Sama miewam chwile zwątpienia i to nawet w kwestii wymowy! Tak, np. takie „ę.” Pomyślcie czy wymawiacie je bardziej jak „eł”czy „e” a może jeszcze inaczej. I im więcej się nad tym zastanawiam, tym więcej zaczynam wątpić. Więc zakładam, że zamiast przejmować się detalami, lepiej zacząć mówić, najlepiej jak umiemy.